Buiten de lijntjes kleuren

Weblogbericht | 11-01-2019 | Diantha Croese

Ondanks dat hij nog niet over een grote woordenschat beschikt weet hij met gebaren heel goed duidelijk te maken wat hij wil. Als hij op de grond met zijn auto’s wil spelen kijkt hij mij eerst uitnodigend aan. Als ik daar niet snel genoeg op reageer roept hij “Oma”. Als dat nog niet het gewenste effect op levert probeert hij het door zijn toon aan te scherpen ”Oma nu”. Als ik ook daar even bewust niet op reageer besluit hij het over een andere boeg te gooien. Met een grote glimlach en ondeugend twinkelende pretoogjes komt hij op mij aflopen. Hij pakt mijn vinger en trekt me mee naar het kleed waar zijn auto’s staan en wijst met zijn vrije handje naar de grond. Als ik daadwerkelijk op de grond ga zitten krijg ik een dikke knuffel van hem. Als blijk van waardering voor mijn welwillendheid. Hij heeft zijn doel gerealiseerd.

Eten met bestek doet hij het liefste zelf. Dat deze pogingen het geduld van zijn oma op de proef stellen maakt hem helemaal niets uit. De gigantische smeerboel die het oplevert ook niet. Pas wanneer hij zelf het grootste deel van zijn eten of toetje op heeft geeft hij mij zijn vork of lepel om het laatste beetje van zijn eten bij elkaar te schrapen voor die laatste hap.

Hoewel hij eigenlijk alleen oog heeft voor auto’s heb ik een kleurboek voor hem gekocht. Ik dacht als het nu een boek is met auto’s vindt hij het misschien wel leuk. Dat is een schot in de roos. Vol belangstelling bekijkt hij de pagina’s. Bij elke pagina roept hij “mooi auto”. Als ik vraag of we zullen gaan kleuren knikt hij instemmend en rent naar de kast om zijn potloden te pakken. Hij kiest met zorg een oranje potlood voor mij uit en geeft het aan mij met de mededeling “paars”. Hoe vaak ik ook zeg dat het oranje is, hij houdt vol dat het paars is. Zelf pakt hij een bruin potlood en begint vrolijk in het kleurboek te krassen. Ik ga hem helpen en kleur keurig binnen de lijntjes. Als ik hem probeer uit te leggen dat hij een bepaald vlakje met het potlood moet inkleuren kijkt hij mij meewarig aan. Ik zie hem denken “wat een onzin”. Vervolgens zet hij zijn gekras vrolijk voort. Het wordt een hele kleurrijke plaat.

Als ik hem ’s-avonds op bed heb gelegd denk ik na over wat ik die dag gezien heb. U zult denken wat heeft dit nu met de loonaangifteketen te maken. Ik kom tot het inzicht dat wij in onze weg naar volwassenheid toch wel heel erg geconditioneerd zijn geraakt. Als we een doel voor ogen hebben en we ontmoeten weerstand om dat doel te bereiken zijn we soms geneigd om het maar te laten of met een minder resultaat genoegen te nemen. Soms proberen we iets op een bepaalde manier voor elkaar te krijgen. Als dat niet direct lukt proberen we het vaak nog wel op een andere manier, maar als ook die poging strandt is de lol er gauw af. Mijn kleinzoon is van de lichting “geef nooit op”. Dat zouden wij ook vaker mogen zijn.

Hij houdt mij ook de spiegel voor dat je zelf het maximaal haalbare moet nastreven, maar dat je hulp kunt vragen als je het niet helemaal zelf kan. Hulp vragen is helemaal niet zo ingewikkeld als wij soms denken.

Het laatste inzicht dat ik met u wil delen is dat buiten de lijntjes kleuren ook een heel mooi resultaat kan opleveren. Natuurlijk zijn wij gebonden aan allerlei regels en voorschriften, maar wat creatiever zijn en soms de kaders echt tot het randje naderen en misschien zelfs overschrijden kan ook wat opleveren.

Ik wens u allen een prachtig en creatief 2019 en hoop dat we dit jaar vooral insteken vanuit mogelijkheden en kansen in plaats vanuit belemmeringen en beperkende aannamen.

Diantha Croese

Ketenmanager van de loonaangifteketen en liefhebbende oma van Tycho